شکستگی استرسی

تمرین بیش از حد در ورزش می تواند منجر به شکستگی های استرسی کوچک در استخوان ها بخصوص در ساق پا و مچ پا شود. اما برخی از شکستگی‌های استرسی ناشی از شرایط پزشکی است که استخوان‌ ها را ضعیف می‌کند (مانند پوکی استخوان) و حتی با استفاده معمولی آنها را در برابر شکستگی آسیب‌ پذیر می‌کند.

شکستگی‌ های استرسی معمولاً در ورزشکارانی ایجاد می‌ شود که مشتاق انجام یک چالش هستند و بیش از حد به خود فشار می‌آورند.

اگر به استخوانی فرصت داده نشود تا استرس اضافی ناشی از تمرینات شدید را تحمل کند، احتمالاً ترک خواهد خورد.

استخوان ها از افزایش تدریجی در تمرین سود می برند. در حالی که عضلات به سرعت بزرگ می‌ شوند و تاندون‌ ها به سرعت قدرت می‌گیرند، فرایند متابولیک تقویت استخوان‌ها بیشتر طول می‌کشد.

اکثریت قریب به اتفاق شکستگی‌ های استرسی بر اندام‌های تحتانی (ران، درشت نی، نازک نی و مچ پا) تأثیر می‌گذارند، اما هر استخوانی می‌تواند آن را حفظ کند. اگر استخوان بخشی از یک حرکت مکرر و شدید ورزشی یا فعالیت بدنی باشد، ممکن است در معرض خطر این نوع شکستگی باشد.

موثرترین درمان برای این نوع شکستگی ها استراحت است که اجازه می دهد تا ترک بهبود یابد.

اگر به استخوانی اجازه داده نشود که به‌درستی بهبود یابد، خطر شکسته شدن کل استخوان است.

عوامل خطر برای شکستگی های استرسی

شرایط پزشکی متعددی وجود دارد که به طور غیرمستقیم، احتمال شکستگی ناشی از استرس را افزایش می دهد. پوکی استخوان یا از دست دادن تراکم استخوان و انعطاف پذیری شایع ترین آنها است، اما شرایط متابولیک دیگری نیز وجود دارد که خطرات را افزایش می دهد. همچنین، سرطانی که در سیستم اسکلتی شروع می‌ شود یا به آن گسترش می‌ یابد، می‌تواند استخوان‌ ها را تا حدی ضعیف کند که یک شکستگی استرسی می‌تواند ناشی از فعالیت طبیعی باشد.

پوکی استخوان خطر این نوع شکستگی را افزایش می دهد. زنان بسیار بیشتر از مردان به پوکی استخوان مبتلا می شوند، بنابراین زنان نیز آسیب پذیرتر می شوند.